پایگاه اطلاع رسانی شهدای شهرستان ایذه

جهادگر شهید حشمت اله غلامزاده

 در سال 1341 در شهرستان ایذه در خانواده ای متوسط و مذهبی دیده به جهان گشود.

در دوره دبیرستان که فعالیت های ملت مسلمان ایران علیه رژیم جنایت پیشه پهلوی به اوج خود رسیده بود، حشمت اله نیز از اعضای فعال در مبارزه علیه رژیم و آگاه سازی جوانان از فعالیت های شعار نویسی روی دیوارها و شرکت در راهپیمایی، از جمله فعالیت های بودند.

کلاس سوم دبیرستان برای ادامه تحصیل به بروجن رفت و در آنجا نیز به فعالیت های انقلابی خود ادامه داد. همیشه در بحث های سیاسی با مخالفین انقلاب شرکت می کرد. از دفتر فرهنگی جهاد بروجن کتاب های آموزنده ای دریافت، و به روستاها می برد تا بین مردم تقسیم کند.با آغاز جنگ و تجاوز رژیم فاسد عراق به سرزمین ایران،حشمت الله عزم جهاد نمود و برای خداحافظی از پدر و مادر خود به ایذه آمد و در کمیته ی پزشکی جهاد ایذه ثبت نام کرد. پس از آموزش های چند روزه شب عید به جبهه رقابیه اعزام شد. در پاسخ پدر و مادر خود که  به او می گویند شب عید را کنار ما بمان، گفت: "که عید ما وقتی است که ظلم و ستم در جهان از بین برود و جای آن را حق و عدالت بگیرد، آن هنگام عید ما مسلمین است" و باز فرمود "انسان یک بار می میرد و برای من در بستر مردن ننگ است و چه چیزی بهتر و بالاتر از اینکه در راه الله شهید شوم."

 سرانجام در تاریخ 04/01/61 در عملیات فتح المبین منطقه ی رقابیه هنگامی که مشغول انتقال مجروحین از خط مقدم با آمبولانس به پشت جبهه بود، ترکش خمپاره به او اصابت کرده و به آرزویی که از دیرباز انتظارش را می کشید یعنی شهادت در راه خدا نائل آمد.

 پیکر مطهرش در قطعه ی شهدای اکبرآباد شهرستان ایذه به خاک سپرده شد تا میعادگاهی برای عاشقان شهادت و ایران اسلامی باشد

شهید سرهنگ خلبان امین علیزاده

در سومین روز از فروردین ماه 1336 در روستای قلعه سرخ نوترگی از توابع شهرستان ایذه دیده به جهان گشودند.

 تحصیلات ابتدایی را در همان زادگاهش به اتمام رساند. پس از پایان دوران متوسطه در شهر ایذه از طریق کنکور سراسری و بورسیه ارتش وارد نیروی هوایی ارتش گردید و در رسته خلبانی تحصیلات خود را به پایان رساند. ابتدا در شیراز مشغول خدمت گردید و پس از مدتی به تهران عزیمت نمود.

سرهنگ علیزاده مدتی نیز مسئولیت سازمان ارتباطات هوایی ارتش (ساها) دزفول را بر عهده داشت. از آنجایی که همه جای ایران سرای او بود محل خدمت برایش فرقی نداشت تنها خدمت به ایران و ایرانی برایش مهم بود. در اوج حوادث انقلاب سرهنگ علیزاده به همراه تعداد دیگری از خلبانان در سال 1357 در آمریکا مشغول گذراندن دوره های تخصصی بودند. بنا به گفته ی آقای نعمت الله کوهستانی که از دوستان و هم دوره های شهید بود ایشان با اینکه در آمریکا بود ولی با دانشجویان پیرو خط امام و دانشجویان انجمن اسلامی ارتباط نزدیک داشت و با آنها همکاری می کرد.

پس از پایان دوره به میهن برگشته و در فرودگاه مهرآباد مشغول خدمت شد. شهید علیزاده همیشه از بی عدالتی و رنج محرومین نگران و عصبانی بود این مشکلات او را بسیار آزار می داد. ثمره ازدواج شهید علیزاده 2 فرزند پسر و یک فرزند دختر است که از او به یادگار مانده است.

سرانجام سرهنگ علیزاده در روز 13/11/1378 جهت انجام یک پرواز آموزشی تاکتیکی با یک فروند هواپیمای130 –c  از فرودگاه مهرآباد تهران اقدام به پرواز می نماید که هواپیما به علت نقص فنی درحین پرواز از کنترل خارج و با یک فروند هواپیمای دیگر برخورد می نماید و امین علیزاده همانگونه که همیشه در آسمان پرواز می نمود تا از تمامیت ارضی این کشور دفاع کند این بار به اوج آسمان ها پرواز نمود و روح این شهید عزیز در کنار سرور و سالار شهیدان آرام گرفت و پیکر پاک این شهید بزرگوار در قبرستان روضه الزهرای شهرستان ایذه علاوه بر اینکه زیارتگاه عاشقان اسلام و ایران است برگ زرین و افتخاری دیگر برای این دیار می باشد.

شهید نورالله علی پور

 در دی ماه سال 1344 از خانواده ای مذهبی و متدین در روستای آبنار از توابع شهرستان ایذه دیده به جهان گشود.

از همان کودکی روح پرسشگر و کنجکاوی داشت. اغلب پاسخ ها او را قانع نمی کرد و به دنبال حقایقی دیگر بود و او از همان کودکی با مکتب عاشورا و جان دادن در راه خدا آشنا شد. وی برای ادامه ی تحصیل مجبور شد تا به شهر مهاجرت نماید.

 ایام نوجوانی او مصادف با پیروزی انقلاب و پس از آن جنگ تحمیلی بود. با آغاز جنگ تحمیلی داوطلب اعزام به جبهه ها شد اما به سبب سن کم اجازه حضور در جبهه ها را نیافت . شهید مدتی در بسیج محلات فعالیت چشمگیری داشته تا اینکه درسن 17 سالگی به جبهه اعزام شد و به آرزویش که حضور در جبهه های جنگ بود، رسید. او در رسته ی امدادگری آموزش دیده بود تا تسکین دهنده ای باشد بر جراحات و دردهای یاران و همرزمانش.

نورالله در جبهه کرخه وقتی که برخی از همرزمانش مجروح شدند بی محابا و با شجاعت به یاری آنها شتافته، آنها را مداوا  و به پشت جبهه انتقال می داد. هرگز دست از تلاش بر نمی داشت و خود حاضر نبود که برای استراحت به عقب برگردد و بارها مأموریت خود را تمدید کرد تا اینکه زمان مأموریت اصلی ایشان فرا رسید و در تاریخ 20/11/61 در منطقه ی فکه در حالی که زیر آتش دشمن در حال جمع آوری گل های پرپر شده بود خود به آسمان پرواز کرد و به خیل دوستان و همرزمان شهیدش پیوست و به آرزوی دیرینه اش رسید ودر آن لحظه بود که حادثه ی عاشورا در جلوی چشمانش زنده و نمایان شد.

وصیت نامه ی شهید نورالله علی پور:

خداست که شما را آفرید و سپس به شما روزی داد و سپس شما را می میراند و بعد از آن زنده می کند.

آری، ما را در این دنیا به وجود می آورد تا مرحله ی امتحانی خود را در این دنیای فانی بگذرانیم و نتیجه بگیریم و این دنیای فانی جای آزمایش است.

چقدر شیرین و خوب است که انسان از آزمایش قبول شود و در راه خدا کاری مثبت انجام دهد.

امیدوارم خدا با این تقدیم ناقابل که تنها هدیه ای است که می توانم به خداوند متعال بکنم که آن جانم می باشد که امیدوارم خدا آن  را قبول کند.

پدر و مادر مرا ببخشید و مرا حلال کنید تا خدا شما را بیامرزد. برای من گریه نکنید و شاد باشید که فرزند خود را طوری تربیت کردید که به راه بد نرفت، بلکه براه خدا رفت و در راه خدا کشته شد.

باید افتخار کنید که فرزندتان سرباز امام زمان (عج) و نایب برحق او امام خمینی بود و در پیکار با کفار کشته می شود و شما وظیفه تان را به خوبی انجام داده اید.

از برادرانم می خواهم که راهم را ادامه دهند و نگذارند که سلاحم بر زمین بیفتد و با آخرین قدرتتان قلب دشمن را نشانه بگیرید و ماشه را بچکانید.

امام را دعا کنید و یادتان نرود که همیشه در نماز جماعت و جمعه شرکت کنید و برادر کوچکم را به خوبی مواظبت کنید.

شهید گل محمد علیپور

 در تاریخ 3/6/1338 در خانواده ای با ایمان و متدین در روستای کلدوزخ یک از توابع بخش مرکزی شهرستان ایذه به دنیا آمد.

 دوران کودکی را در آغوش گرم خانواده سپری می نمود. دوران ابتدایی خود را در روستا به پایان می رساند و در دوران راهنمایی علی رغم دوری روستا با شهر، با پای پیاده این مسیر را طی می کرد. سرانجام این دوره را هم با موفقیت به پایان رسانید و همزمان در کار کشاورزی به عنوان راننده تراکتور یار و یاور پدر  شد.

گل محمد دوران دبیرستان را هم با قبولی در رشته علوم طبیعی به پایان می رساند و دیپلم خود را گرفت. اوج جوانی وی مصادف بود با پیروزی انقلاب اسلامی و انجام راهپیمایی و تظاهرات برعلیه رژیم پهلوی که حضوری فعال در تظاهرات شهر داشت و در شعار نویسی در روستا نیز نقش فعال داشت. آن بزرگوار اهل نماز و روزه بوده و با قرآن انس و الفت دیرینه ای داشتند و تقریبا هر روز قرآن تلاوت می کردند. با شروع ماه محرم، شور حال عجیبی در او پیدا می شد و تلاش می کرد تا در همان روزهای اول، مردم روستا را گرد آورد و عزاداری را شروع نماید.

ایشان در سال 1359 به خدمت مقدس سربازی اعزام و در لشکر 92 زرهی اهواز مشغول به خدمت می شود با شروع جنگ تحمیلی لشکر 92 زرهی اهواز به عنوان نوک پیکان درگیری به مقابله با دشمن می پرداخت. او به عنوان خدمه تانک در حوالی اهواز بعد از درگیری شدید، سرانجام به وسیله گلوله تانک دشمن در تاریخ 4/7/1359 که تنها 5 روز از جنگ گذشته بود به درجه ی رفیع شهادت نائل آمد و پیکر پاک آن شهید بزرگوار هرگز به دست خانواده نرسید و مفقودالجسد  ماند.

شهید علی علی پور

 در سال 1345 در شهرستان ایذه دیده به جهان گشود.

دوران کودکی خود را در آغوش گرم خانواده سپری و توانست با گذراندن دوران ابتدایی تحصیلات خود را تا سوم راهنمایی ادامه داد. در همان اوایل انقلاب بود که با تعطیلی درس و مدرسه در کنار دوستانش با حمله های شبانه به سمت منازل ساواکی ها مخالفت خود را با رژیم شاهنشاهی نشان می دادند. با حضور خود در جمع مردم انقلابی در راهپیمایی ها و در حمله به شهربانی سابق شهر ایذه سهم بسزایی داشت. ایشان ارادت خاصی به اهل بیت (ع) داشتند و با پایبند بودن به انجام فرایض دینی و با توکل بر خداوند در برابر مشکلات همیشه صابر بود و به نماز اول وقت عشق می ورزید و به نماز اهمیت می داد با شرکت در کلاسهای قرآن و در بسیج و سپاه فعالیت خاصی داشت و از کاری که خلاف شرع اسلام بود بسیار حساس و دیگران را به کارهای خیر و راه های خوب هدایت می کرد.

 از نظر صداقت، راستی ، تواضع و فروتنی بسیار متعال و همواره مورد محبت و محبوبیت دوستان و اقوام بود. علاقه خاصی به بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران امام خمینی(ره) داشت. همیشه توصیه می کرد امام را تنها نگذارید و سرانجام با پوشیدن لباس مقدس سربازی راهی جبهه جنگ حق علیه باطل شد و چنان شیفته جهاد شده بود که بیشتر فعالیت هایش، همه معطوف به جبهه کرده بود و نبرد در راه خدا و دفاع از وطن خویش را به عنوان یک وظیفه می دانست.

سرانجام در تاریخ 31/4/1367 در عملیات پدافندی در منطقه شلمچه بر اثر اصابت تیر به سر ، پیکر مطهرش در خون غلطید و با خون سرخ خود خدمت مقدس سربازی را گلگون کرد و این عاشق بی قرار به آرزوی دیرینه اش رسید و به خیل اعظم شهداء پیوست و در قطعه شهداء در قبرستان روضه الزهرای شهرستان ایذه به خاک سپرده شد تا میعادگاهی باشد برای عاشقان کوی ولایت و دوستداران ایران اسلامی باشد.

شهید غلامعباس عسکری

 در آذر ماه 1334 در روستای تلخدان بازفت از توابع استان چهار محال و بختیاری در خانواده ای عشایری و مذهبی دیده به جهان گشود.

 طفولیت را با زندگی عشایری در ییلاق (روستای تلخدان ) و در قشلاق (روستای انجیرستان سوسن) سپری نمود. هنوز ده بهار از زندگی اش نگذشته بود که پدر را از دست داد و سر پرستی مادر و چهار خواهر و دو برادر کوچکتر خود را عهده دار گردید. از همان دوران نوجوانی مسئولیت سنگین سرپرستی خانواده را با انجام کارهایی از قبیل دامداری و کشاورزی تجربه نمود.

وی با توجه به سواد کمی که داشت فردی معتقد به اخلاق و مسائل دینی و مذهبی بود و هیچ گاه نماز و روزه اش ترک نمی شد و همانند دیگر شیعیان این سرزمین به ائمه ی اطهار(ع) علاقه ی خاصی داشت در مراسمات و عزاداری های سالار شهیدان حضور مستمر می یافت و همیشه تلاش می نمود که ایام عاشورا را در شهرستان ایذه و در میان عزادان حسین (ع) سپری نماید.

بعد از چند سال کمبود امکانات و نیاز به تحصیل خواهران و برادرانش وی را ناگزیر به مهاجرت به شهرستان ایذه نمود، ولی مزد و حقوق ناچیز ناشی از کارگری در این شهرستان نمی توانست جوابگوی معاش خانواده و مخارج تحصیل خواهران و برادرانش گردد. لذا جهت یافتن کاری مناسب تر در شهرستان اهواز مشغول بکار گردید با اوج گیری انقلاب اسلامی و تظاهرات ضد رژیم ستمشاهی وی نیز به همراه دیگر کارگران آن کارگاه دست از کار کشیده و اعتصاب نمود و با لبیک گفتن به فرمان امام خمینی(ره) همه روزه در خیابان های اهواز به همراه دیگر کارگران به تظاهرات می پرداخت تا اینکه در روز چهار شنبه سیاه مورخه 8/10/1357 در خیابان امام خمینی(ره) اهواز در ساعت ده صبح بوسیله ی گلوله ی یکی از دژخیمان رژیم ستمشاهی از ناحیه ی سر مجروح و به بیمارستان گلستان منتقل گردید که در همان روز به درجه ی رفیع شهادت نائل گردید.

وی در زندگی شخصی نیز فردی وظیفه شناس بود و هیچ گاه از سختی ها و مشکلاتی که از دوران نوجوانیش برعهده ی وی قرار گرفته بود گله و شکایتی نداشت و همین امر باعث گردیده بود که نتواند ازدواج نماید و تشکیل خانواده بدهد. 

شهید محمد عباسی امیرآبادی

 در تاریخ 10/3/1346 از خانواده ای مذهبی و محروم در شهرستان ایذه دیده به جهان گشود.

 پس از سپری نمودن دوران کودکی و تحصیلات ابتدایی وارد مرحله راهنمایی گردید. از همان آغاز مراحل زندگی، ذهنی کنجکاو و پرسشگر داشت و به دنبال علت ها می گشت. ورود او به دوران دبیرستان همزمان با انقلاب اسلامی بود. لذا در تجمعات شرکت می کرد و از اخبار انقلاب با خبر می شد و عکس هایی از رهبر انقلاب امام خمینی(ره) را به کمک دوستان و همکلاسی هایش بین مردم پخش می کرد تا اینکه جنگ تحمیلی آغاز شد و هر روز در شهر با اخبار گوناگونی مواجه می شد . تصرف بعضی از نقاط کشور توسط دشمن بعثی، او و دوستانش را بسیار غافلگیر و نگران کرده بود، لذا در همین راستا توقف را جایز ندانست ، کلاس و مدرسه را ترک کرد و عازم جبهه های نبرد گردید.

او به این نتیجه رسیده بود که در حال حاضر همان گونه که رهبرش فرموده بود دفاع از کشور از اهم واجبات است و با گوش جان سپردن به این پیام، عازم جبهه شد و مشغول دفاع از کشور گردید تا اینکه مانند دیگر همرزمان و یارانش در تاریخ 24/12/1363 در حالی که خانواده اش  خود را برای آغاز سال نو آماده می کردند، در شرق دجله در عملیات بدر بر اثر اصابت ترکش به آسمان پرواز کرد و عید واقعی را که همان شهادت بود، به استقبال آن رفت و در کنار دیگر یارانش و شهدای کربلا عید شهادت را جشن گرفت و بر سر سفره ابا عبدالله الحسین(ع) نشست. پیکر این شهید بزرگوار در قبرستان روضه الزهرا، قطعه ی شهدای شهرستان ایذه به خاک سپرده شد.

وصیت نامه ی شهید محمد عباسی امیرآبادی:

« ولاتحسبن  الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیا عند ربهم یرزقون » ( آل عمران 169)

(و مپندارید کسانی که کشته شدند در راه خدا مرده اند، بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می گیرند)

با سلام و درود بیکران برحضرت مهدی(عج) و نائب برحقش حضرت امام خمینی و با سلام برامت شهیدپرور به خصوص خانواده های شهداء، وصیت نامه ی خود را که هر فرد مسلمان لازم می باشد آغاز می کنم سخن اولم را با معبودم آغاز می کنم و از معبودم می خواهم تا مرا نیامرزد از دنیا مبرد. بار خدایا! مرگ مرا شهادتم قرار ده و ما را با شهدای کربلا محشور بگردان.

بارالها! تو جهاد را واجب کردی و من نیز شتافتم، خدایا! این جهاد را قبول بگردان. خدایا! رهبر عالی قدرمان را در پناه خودت حفظ بگردان که به راستی قلب ماست. سخن دیگرم با امت قهرمان و شهیدپرورمان می باشد و ای ملت ای مردم و خوشا به حالتان که در چنین موقعی قرار گرفتیم. همان طور که می گویید ای کاش در آن زمان می بودیم تا حسین(ع) را یاری می کردیم، حالا نیز در آن زمانید پس به پا خیزید که این جنگ بر شما از طرف خداوند مقرر شده است.

« کتب علیکم الغیال و هوکوه لکم و عنی تکرهو شیئا و هو خیرلکم »

(و جنگ بر شما مقرر شده و آن مورد اکراه شما است و چه بسا چیزهایی که شما آن  را کراهت می دارید در صورتی که به نفع شما است) و همان طور که مولایمان حضرت امام علی(ع) می فرماید همانا بهشت یکی از درهای بهشت می باشد.

جلوی فرزندان خود را می گیرید برای رفتن به جبهه که باید خود این امر پیشتاز باشید و از خواهران مسلمان نیز تقاضا دارم به عنوان یک وصیت که تمامی شهدا نیز سخنشان بوده است حجاب خود را به عنوان یک سلاح حفظ کنند که به حق کوبنده تر از خون ما می باشد و شما باید کاری کنید زینبی ( آنان که رفتند کاری حسینی کردند و آنان که ماندند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدی اند) و پا بر روی خون شهداء مگذاید که بخدا قسم اگر حجاب خود را حفظ نکنید پا بر روی خون شهداء گذاشته اید سخن دیگرم با خانواده ام می باشد و از آنها می خواهم که از شهادت من غمگین مباشند که این فوری است و باید افتخار بکنید.

 اگر موقعی شما را ناراحت کردم مرا ببخشید اگر موقعی به شما آزاری رسانده ام از تمام شما می خواهم که مرا حلال کنید. برادرم احمد، مرا می بخشید که تو را گذاشتم و رفتم، انشاءالله که اگر تو را اذیت کردم مرا حلال کنید از تمام اقوام و آشنایان برای من حلالیت بطلبید.« ان الذین قالو ربنا الله ثم استقامو تتنزل علیهم الملائکه الا تخافوا و لا تحزنوا »

(کسانی که گفتند پرورگار ما خداست و به دنبال آن استقامت کردند فرشتگان بر آنان نازل می شوند که نترسید و حزن و اندوه به خود راه ندهید).

شهید خدارحم عباسی

فرزند سید قربان در سال 1345 در بخش پیان شهرستان ایذه به دنیا آمد.

 دوران ابتدایی را در همان روستا با رنج و مشقت به پایان رساند. او علاقه زیادی به درس و تحصیل داشت. دوران راهنمایی را در حالی به اتمام رساند که با انقلاب اسلامی مصادف شده بود.

 شهید عباسی علاقه زیادی به امام خمینی(ره ) داشت . از آنجا که در خانواده سادات به دنیا آمده و وجودش با اسلام عجین شده بود و سخت به اسلام و دستورات مذهبی پایبند بود. او از ارزش های انقلاب دفاع می کرد و خدمت به خانواده و هم ولایتی هایش مشغول بود و همه را به پاسداری از نهضت امام تشویق می نمود. از دوستان او مرحوم استاد اشکبوس عباسی و پاسدار شهید آیت الله رحمانی بودند.

خدارحم عباسی بیشتر اوقات به مسجد پیان می رفت و نماز می خواند و گاهی هم اوقات فراغت خود را به اتفاق دوستانش در زمین خاکی روستا، فوتبال بازی می کرد و حتی به کسانی که نیاز به کمک داشتند، هم یاری می رساند. او به ائمه اطهار(ع) ارادت خاصی داشت، آنان را سرلوحه ی کارهای خود قرار می داد.

معتقد بود سعادتمند کسی است که در راه اسلام شهید شود،  بعد از انقلاب، بنا به علاقه و تعهدی که داشتند در نماز جمعه، راهپیمایی ها و مراسم مذهبی شرکت می کرد و با صبوری خاص و چهره ی معصومانه ای که داشت واجبات را به جا می آورد و توصیه می کرد مساجد را خالی نگذارید. شهید در تاریخ هجدهم اسفندماه1364 به خدمت سربازی اعزام شد. دوران آموزشی را تا پایان خردادماه 1365 در تهران گذراند و بعد از اتمام آموزش، به منطقه ی غرب اعزام  شد. او جنگ را یک امر تحمیلی از جانب استکبار می دانست و بر همه واجب می دانست که از کیان جمهوری اسلامی، انقلاب و میهن عزیزمان دفاع کنند و سرانجام وی یک روز پس از اعزام به منطقه ی غرب در جبهه مهران در روز 03/04/65 براثر اصابت ترکش خمپاره ی دشمن به سر و سینه اش به آرزوی دیرینه اش که همان لقاءالله بود، رسید.

پیکر مطهرش در روستای زادگاهش، پیان به خاک سپرده شد تا میعادگاهی برای عاشقان شهادت و ولایت باشد.

شهید نبی الله عالی محمودی برآفتابی

 به سال 1349 در روستای برآفتاب سوسن در خانواده ای مـذهبی دیده به جهان گشود.

وی دوران کودکی را در روستا گذراند و برای پا نهادن به عرصه ی علم و یادگیری، در سال تحصیلی 57-56 در دبستان کیومرث برآفتاب سوسن مشغول به درس شد. کلاس های اول تا چهارم ابتدایی را در همان دبستان با موفقیت سپری کرد و به دلیل  نبودن پایه ی پنجم در آن روستا برای ادامه ی  تحصیل مجبور شد به شهرستـان ایذه مهاجرت کند. از همین رو در منزل برادرش اقامت گزید.

وی در دبستان بلال حـبشی ثبت نام نمود تا به ادامه ی تحصیل بپردازد، ولی باتوجه به مشکلات مالی و دشواری های زندگی در شهر، به روستا بازگشت و اینبار در دبستان مختار روستای سراب سوسن ثبت نام کرد.

با شروع جنگ تحمیلی، و با توجه به علاقه ی وافری که به امام و انقلاب داشت، از هر گونه تلاشی در جهت تحقق اهداف عالی انقلاب دریغ نورزیده و به عنوان یک نوجوان بسیجی در برخی از صحنه های انقلابی شرکت می کرد. پس از اتمام دوره ی دبستان، در مدرسه ی راهنمایی شهید احسان عراقی سوسن ثبت نام کرد و در زادگاهش به تحصیل پرداخت. سال تحصیلی رو به پایان بود که جهت امتحانات نوبت سوم مراجعه نمود و آن سال را نیز با موفقیت به پایان رسانید اما بعد از اتمام سال دوم راهنمائی ترک تحصیل کرد و در این زمان از طریق بسیج به جبهه های حق علیه باطل اعزام گردید و سرانجام پس از مجاهدت ها و رشادت های فراوان  در آذرماه سال 66 در جبهه ی ماووت عراق به شهادت رسید.

این شهید بزرگوار در روستای برآفتاب به خاک سپرده شده است و دبستانی به نام همین شهید عزیز مزین شده است.                          

وصیت نامه ی شهیدنبی الله عالی محمودی برآفتابی:

«الهم ارزقنا توفیق الشهادة فی سبیلک» شاید که من کوچک تر از آن باشم که بتوانم حرفی را، وصیت ها را به مردم بکنم. مردمی که میان خون و شمشیر بزرگ شده اند و در طول جنگ، حماسه ها آفریدند و مردانه در مقابل هجوم دشمنان از خدا بی خبر ایستادگی کردند و می کنند.

 آهای دشمنان خدا و خلق، آهای جناب ریگان، آیا مرغابی را از آب می ترسانی؟ آیا بسیجی را از مرگ می ترسانی؟ نه به خدا قسم، به خون شهدای این گردان قسم، که ما بیم و حراسی از شما نداشته و نداریم و چون شیری خشمگین بر تو می تازیم و خلیج را گورستان تو و تفنگ دارانت می کنیم.

برادران عزیز، امروز روز عاشوراست و این جا صحرای کربلاست و امروز امام حسین (ع) یاری می خواهد، پس ای برادر برخیز که مولا حسین(ع) در انتظار شماست و آغوش گرم خانواده خود را برای در آغوش کشیدن  شما گسترانیده است. پدر و مادر گرامی، مبادا برای من گناه کار گریه و زاری کنید، بلکه هر وقت که بیاد من بیچاره می افتید، به یاد شهدای کربلا و به یاد علی اکبر حسین(ع) و به یاد قاسم بن الحسن(ع) گریه و زاری کنید. مادر این را بدان که دین تمامـی شهدای منطقه سوسـن بـه گردن مـا جوانان این منطقه می باشد. باور کنید از ترس دین عزیزان به جبهه آمدم ، تا این که انتقام خون این شهدا را از پست صفتان تاریخ بستانیم  و شاید که هم با ریـختن قطره قطره ی خون من در کردستان ایران جزئی از دین این عزیزان را ادا کرده باشم. 

(دشمنان بدانند که) ما دیگر ، همانند ابوجهل ها و ابولهب ها نیستیم که بخواهیم با برنامه های حیات بخش اسلام مخالفت بکنیم. ما دیگر، همانند خوارج نیستیم  آن موقعی که فرمانده و سپهسالار، علی(علیه السلام) مالک اشتر در آستانه پیروزی قرار داشت او را وادار به صلح کنند.

آهای دشمنان این را بدانید که ما از تمام شکست ها و از تمام پیروزی های اسلام درس عبرت گرفته ایم و هیچ حکومت و هیچ قدرتی مایل و قادر به شکست ما نخواهد بود. برادران و خواهران عزیز، به خانواده هـای شـهداء، اسـرا و مجروحین سرکشـی کنید،  به خدا قسم که پدران و مادران شـهداء خیلـی ارزش دارنـد و آنـان چشم و چراغ این مـلت می باشـند. خداوندا هر قطره ی خونم را کفاره گناهانم قرار بده، آمین یا رب العالمین.

شهید مرید عالی محمدی

 در سال 1340 در روستای پیرانشاه سوسن از توابع شهرستان ایذه دیده به جهان گشود.

از همان دوران کودکی با نماز و قرآن انس گرفت و روز به روز با این اعتقادات رشد کرد. هوش و استعدادی که داشت، موجبات تحصیل موفقیت آمیز او را فراهم آورد و پس از اتمام دوره ی ابتدایی و راهنمایی وارد دبیرستان شهرستان ایذه و موفق به اخذ مدرک دیپلم گردید.

وی بینش عمیقی به مسائل سیاسی و اجتماعی داشت و در حال تحصیل باحضور در جمع مردم آزادی خواه به مبارزات خود علیه استعمارگران و نظام دست نشانده ی رژیم ظالم پهلوی ادامه داد و در این راه فعالیت های چشمگیری داشت.

پس از پیروزی انقلاب نیز براساس وظیفه ای که در قبال مردم انقلابی احساس می کرد به صف دلاورمردان پاسدار پیوست تا رسالت خطیر خود را به پایان برساند. در تاریخ اول اردیبهشت ماه 1362 به مناطق جنگی اعزام شد و در تیپ ویژه ی شهدای مشهد انجام وظیفه نمود و رشادت ها و مجاهدت های فراوانی از خود به نمایش گذاشت. در طول این مدت، عشق به شهادت در تمامی گفتار و حرکاتش محسوس بود.

سرانجام این مؤمن پاکباز در روز 6/5/1362 در عملیات والفجر 2 در ارتفاعات غربی کردستان به درجه ی رفیع شهادت نائل گشت و به خیل عظیم شهداء پیوست.

 پیکر مطهر این شهید والامقام در قبرستان روضه الزهرا در قطعه شهدای شهرستان ایذه به خاک سپرده شد تا میعادگاهی برای عاشقان ولایت و شهادت  باشد.

وصیت نامه ی شهید مرید عالی محمدی:

آن قدر در جبهه کردستان مى‌مانم و مى‌جنگم تا اینکه به آرزویم که همانا شهیدشدن در راه هدف است برسم و یا اینکه کردستان مظلوم را و مردم این سامان را از چنگال ضد انقلابیون از خدا بى‌خبر برهانیم.

 برادران مسلمان در رختخواب مردن افتخار نمى‌آفریند که سیدالشهداء(ع) در میدان جنگ شهیدش کردند، اى جوانمرد مبادا در غفلت و فراموشى بمیرید که حضرت على(ع) در محراب عبادت شهادت رسیدند و دیگر بى‌تفاوت نسبت به مسائل دین نباشید، که على‌اکبر حسین(ع) در راه امام حسین(ع) و هدف که همانا اسلام عزیز است شهید گشت. اى مادران، مبادا از رفتن به جبهه جلوگیرى کنید.

فرزندان خود را که فردا در روز قیامت (حاضر می شوند،)جواب حضرت زینب(ع) را چه خواهى داد که او تحمل هفتادو دو شهید را نمود همه ما باید مثل خاندان وهب جوانان خود را به جبهه جنگ بفرستیم و حتى جسد آنها را هم نباید تحویل گرفت چون مادر وهب باید گشت که وقتى سر فرزندش را برایش آوردند در جواب گفت سرى را که در راه خدا دادم هرگز پس نخواهم گرفت و چند کلمه خطاب به سنگرنشینان و چه پشت جبهه‌ای ها برادران همرزم و امت شهیدپرور دعا کنید دعا تسکین همه دردها نسبت و یاد خدا کردن مایه ی آرامش قلب هاست.

 دعا را فراموش نکنید و سعى کنید یار و یاور امام امت باشید و عظمت امام را دریابید و خوب در شخصیت ایشان بنگرید و دقیق شوید که بس والاست و صداقت و اخلاص خود را همچنان که بوده‌اید حفظ کنید.

با خداى خودم عهد می کنم که تا آخرین قطره ی خون خود که در رگ هایم جاری  است در راه مکتب خون و شهادت اسلام حسینى می جنگم و می رزمم تا اینکه به شهادت برسم و یا اینکه حاکمیت اسلام به تمام جهان برسد که همانا زمینه ظهور امام عصر(عج) رسیده (انشاءالله تعالى)

و اما خانواده ی خودم اگر شهید شدم خرج و عزادارى تشریفاتى نداشته باشید و مقدارى را که می خواهید هزینه کنید، به فقیر و فقرایى که نان خوردن ندارند بدهید و لباس بپوشانید و سر قبرم مجلس قرآن‌خوانى به پا کنید، هر هفته و شب جمعه‌ها.

 و مادرم را می گویم برایم گریه نکن، چرا که شهیدان شاهدان زنده ی تاریخ بشریت هستند.