پایگاه اطلاع رسانی شهدای شهرستان ایذه

شهید محمد عباسی امیرآبادی

 در تاریخ 10/3/1346 از خانواده ای مذهبی و محروم در شهرستان ایذه دیده به جهان گشود.

 پس از سپری نمودن دوران کودکی و تحصیلات ابتدایی وارد مرحله راهنمایی گردید. از همان آغاز مراحل زندگی، ذهنی کنجکاو و پرسشگر داشت و به دنبال علت ها می گشت. ورود او به دوران دبیرستان همزمان با انقلاب اسلامی بود. لذا در تجمعات شرکت می کرد و از اخبار انقلاب با خبر می شد و عکس هایی از رهبر انقلاب امام خمینی(ره) را به کمک دوستان و همکلاسی هایش بین مردم پخش می کرد تا اینکه جنگ تحمیلی آغاز شد و هر روز در شهر با اخبار گوناگونی مواجه می شد . تصرف بعضی از نقاط کشور توسط دشمن بعثی، او و دوستانش را بسیار غافلگیر و نگران کرده بود، لذا در همین راستا توقف را جایز ندانست ، کلاس و مدرسه را ترک کرد و عازم جبهه های نبرد گردید.

او به این نتیجه رسیده بود که در حال حاضر همان گونه که رهبرش فرموده بود دفاع از کشور از اهم واجبات است و با گوش جان سپردن به این پیام، عازم جبهه شد و مشغول دفاع از کشور گردید تا اینکه مانند دیگر همرزمان و یارانش در تاریخ 24/12/1363 در حالی که خانواده اش  خود را برای آغاز سال نو آماده می کردند، در شرق دجله در عملیات بدر بر اثر اصابت ترکش به آسمان پرواز کرد و عید واقعی را که همان شهادت بود، به استقبال آن رفت و در کنار دیگر یارانش و شهدای کربلا عید شهادت را جشن گرفت و بر سر سفره ابا عبدالله الحسین(ع) نشست. پیکر این شهید بزرگوار در قبرستان روضه الزهرا، قطعه ی شهدای شهرستان ایذه به خاک سپرده شد.

وصیت نامه ی شهید محمد عباسی امیرآبادی:

« ولاتحسبن  الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیا عند ربهم یرزقون » ( آل عمران 169)

(و مپندارید کسانی که کشته شدند در راه خدا مرده اند، بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می گیرند)

با سلام و درود بیکران برحضرت مهدی(عج) و نائب برحقش حضرت امام خمینی و با سلام برامت شهیدپرور به خصوص خانواده های شهداء، وصیت نامه ی خود را که هر فرد مسلمان لازم می باشد آغاز می کنم سخن اولم را با معبودم آغاز می کنم و از معبودم می خواهم تا مرا نیامرزد از دنیا مبرد. بار خدایا! مرگ مرا شهادتم قرار ده و ما را با شهدای کربلا محشور بگردان.

بارالها! تو جهاد را واجب کردی و من نیز شتافتم، خدایا! این جهاد را قبول بگردان. خدایا! رهبر عالی قدرمان را در پناه خودت حفظ بگردان که به راستی قلب ماست. سخن دیگرم با امت قهرمان و شهیدپرورمان می باشد و ای ملت ای مردم و خوشا به حالتان که در چنین موقعی قرار گرفتیم. همان طور که می گویید ای کاش در آن زمان می بودیم تا حسین(ع) را یاری می کردیم، حالا نیز در آن زمانید پس به پا خیزید که این جنگ بر شما از طرف خداوند مقرر شده است.

« کتب علیکم الغیال و هوکوه لکم و عنی تکرهو شیئا و هو خیرلکم »

(و جنگ بر شما مقرر شده و آن مورد اکراه شما است و چه بسا چیزهایی که شما آن  را کراهت می دارید در صورتی که به نفع شما است) و همان طور که مولایمان حضرت امام علی(ع) می فرماید همانا بهشت یکی از درهای بهشت می باشد.

جلوی فرزندان خود را می گیرید برای رفتن به جبهه که باید خود این امر پیشتاز باشید و از خواهران مسلمان نیز تقاضا دارم به عنوان یک وصیت که تمامی شهدا نیز سخنشان بوده است حجاب خود را به عنوان یک سلاح حفظ کنند که به حق کوبنده تر از خون ما می باشد و شما باید کاری کنید زینبی ( آنان که رفتند کاری حسینی کردند و آنان که ماندند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدی اند) و پا بر روی خون شهداء مگذاید که بخدا قسم اگر حجاب خود را حفظ نکنید پا بر روی خون شهداء گذاشته اید سخن دیگرم با خانواده ام می باشد و از آنها می خواهم که از شهادت من غمگین مباشند که این فوری است و باید افتخار بکنید.

 اگر موقعی شما را ناراحت کردم مرا ببخشید اگر موقعی به شما آزاری رسانده ام از تمام شما می خواهم که مرا حلال کنید. برادرم احمد، مرا می بخشید که تو را گذاشتم و رفتم، انشاءالله که اگر تو را اذیت کردم مرا حلال کنید از تمام اقوام و آشنایان برای من حلالیت بطلبید.« ان الذین قالو ربنا الله ثم استقامو تتنزل علیهم الملائکه الا تخافوا و لا تحزنوا »

(کسانی که گفتند پرورگار ما خداست و به دنبال آن استقامت کردند فرشتگان بر آنان نازل می شوند که نترسید و حزن و اندوه به خود راه ندهید).