پایگاه اطلاع رسانی شهدای شهرستان ایذه

شهید عبدالعلی مرادی

سال 1343 در خانواده ا ی مذهبی و محروم در شهرستان ایذه چشم به جهان گشود.

 در کودکی پدر خود را از دست داد و با وجود مشکلات فراوان زندگی، توانست تحصیلات خود را تا سوم راهنمایی ادامه دهد. با اوج گیری انقلاب نقش فعالی در توزیع اعلامیه و راهپیمایی ها داشت.

 پس از پیروزی انقلاب با  ارگان های انقلابی همکاری صمیمانه ای داشت. سال 1360 به عضویت جهاد سازندگی ایذه در آمد و در سال 1361 به عنوان راننده لودر عازم جبهه های جنگ شد و دو بار مجروح گردید که براثر آن مجروحیت ها، ترکش به نزدیکی قلبش اصابت کرده بود و پزشک معالج به او تاکید بسیار کرده بود، که باید از هر گونه فعالیتی دست بردارد، زیرا که بیش از شش ماه زنده نمی ماند، اما عبدالعلی به دلیل عشق و علاقه اش به جبهه و جنگ، شبانه و بدون اعتناء به تجویز پزشک به طرف جبهه حرکت کرد و مسئولین نظامی و رزمی جبهه با مشاهده وضعیت جسمانی او، ضمن برخورد شدید و مسئولانه، از او خواستند که به بیمارستان یا منزلش مراجعت و استراحت کند، ولی شهید در پاسخ آنها می گوید: « حال که قرار است بمیرم چرا در بیمارستان یا رختخواب بمیرم» و با اصرار فراوان، مسئولین نظامی در جبهه را متقاعد کرد که فعالیتش را در جبهه ادامه دهد.

عبدالعلی مرادی، این بار با روحیه ای بیش از پیش، قویتر مشغول فعالیت و زدن خاکریز و ساختن سنگر در پیشاپیش رزمندگان مسلمان ایرانی می شود.

 سرانجام این سنگرساز بی سنگر، در روز 23/12/1363 به آرزوی دیرینه ی خود که شهادت در راه خدا بود براثر اصابت ترکش خمپاره ی دشمن، دعوت حق را لبیک گفت و به دیدار معبود شتافت و پیکر پاکش در شهرستان ایذه به خاک سپرده شد. تا میعادگاهی برای عاشقان شهادت و ولایت باشد.

کتابی به عنوان (من فردی مستضعف بودم ) شامل یادداشت ها، نامه ها، و خاطرات شهید عبدالعلی مرادی به کوشش انجمن فرهنگی هنری شهید بهروز محمدی مسجد جامع شهرستان ایذه چاپ  و منتشر گردیده است.

وصیت نامه ی شهید عبدالعلی مرادی:

    « ان الله یحب الذین یقاتلون فی سبیله صفا کانهم بنیان مرصوص- سوره صف آیه 4 »

اینک با درود بی کران به رهبرکبیر انقلاب اسلامی امام خمینی و ارواح پاک شهدای اسلام، وصیتم راشروع می کنم. خدا را شکرگذارم که توفیق به من عنایت کرد و در جبهه های حق علیه باطل و نور علیه ظلمت شرکت کنم و اگر در زمان امام حسین(ع) نبودیم و نتوانستیم او رایاری کنیم اینک به پاسخ نایب آن امام خمینی عزیز گوش فرا داده و در جبهه های امام حسین(ع) آمده ایم تا او را یاری کنیم. مادرجان تو هم شکر کن که توانستی چنین فرزندی را تربیت کرده و به جبهه بفرستی.

درضمن مادر عزیز، هر موقع ناراحت شدی به یاد من نه، بلکه به یاد حسین مظلوم(ع) که در دشت کربلا مظلومانه شهید شد، افتاده و به یاد او گریه کن. لیکن تنها خواهشی که از برادر بزرگم دارم این است که برادر و خواهرهای کوچکم را با دین مبین اسلام آشنا ساخته و آنها را به جان این منافقین از خدا بی خبر بیاندازد. وصیت دیگرم به امت شهید پرور، این است که در هر حال خود را پیرو ولایت فقیه بدانید و پیروی از دستورات پیامبرگونه ی امام عزیزمان و روحانیت عزیز و متعهد را که یک عمر در رنج و زحمت و شکنجه بوده اند، مورد حمایت خود قرار دهند و درضمن به امام عزیزمان بگویید که اگر من حقیر لیاقت زیارت تو را نداشتم، ولی توفیق این که تو را در خواب زیارت کنم داشتم. دیگر در همین جا با التماس دعا از امت شهیدپرور بر امام عزیزمان وصیت خود را به پایان می رسانم. والسلام.

« اللهم ایده الاسلام واهله واخذل الکفار والنفاق واهله »

خدایا! اسلام را تأیید و کفار را نابود بگردان، آمین.

خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی رانگهدار.

از عمر ما بکاه و بر عمر او بیفزا.

ای کاش، چندین جان داشتم و زنده می شدم و در راه اسلام فدا می کردم.