پایگاه اطلاع رسانی شهدای شهرستان ایذه

در سال 1345 در روستای شیرین‌آب مرغاب از توابع شهرستان ایذه در میان خانواده‌ای مذهبی و متعهد، کودکی چشم به جهان گشود که نامش را ابراهیم نهادند.

 پدرش از سادات و فردی مذهبی بود و در میان مردم از احترام خاصی برخوردار بود. شهید سید ابراهیم به دلیل اینکه در خانواده‌ای مذهبی به سر می‌برد توانست زودتر به کارهای مذهبی روی بیاورد. در سن هفت سالگی راهی مدرسه شد و موفق شد در دبستان فجر روستای آبله علیا که چند کیلومتری روستای شیرین آب قرار داشت دوره‌ی ابتدایی را به پایان برساند و برای ادامه‌ی تحصیل در مقطع راهنمایی راهی مدرسه شهید صدوقی نوترگی شد.

از همان اوایل شروع به تحصیل، از استعداد بالقوه‌ای برخوردار بود، امّا متأسفانه مشکلاتی از قبیل دوری از مدرسه راهنمایی، وضع نابسامان اقتصاد خانواده و کمبود امکانات تحصیلی و رفاهی، مانع تحصیل ایشان شد. پس از گذراندن سال اول راهنمایی به خاطر مشکلاتی که داشت از درس کناره گرفت و در امر کشاورزی پدرش را یاری می‌کرد. و مدتی بعد روستای خود را به مقصد استان چهارمحال و بختیاری ترک می‌کند.

از خصوصیات بارز این شهید بزرگوار می‌توان به ایمان راسخ و اراده‌ای مصمم، دلیری، شجاعت و تواضع و فروتنی را نام برد. او هیچوقت نماز و روزه ی خود را ترک نمی کرد و در همه حال ذکر و یاد خداوند بر لبانش جاری بود. او هر کجا که بود همواره این آیه‌ی شریفه‌ی «اهدنا الصراط المستقیم» یعنی «خدایا ما را به راه راست هدایت کن» را بر زبان می‌آورد. در زمانی که محصل بود با ظلم و فساد در جامعه مخالفت خود را از حامیان انقلاب، اسلام و امام(ره) می‌دانست. با نیروهای رژیم گذشته و کارهای زشتشان مخالف بود و با جدیت هرچه تمام‌تر با آنها به مبارزه بر می‌خواست.

ابراهیم در واقع دوستدار اسلام، قرآن، انقلاب و امام(ره) بود و همیشه می‌گفت: ما جوانان جمهوری اسلامی ایران باید به خاطر میهن و دینمان بجنگیم و از رهنمودهای امام خمینی(ره) پیروی کنیم. رفتار او با مردم و دوستانش بسیار خوب بود و با آنها چنان رفتار می‌کرد که مردم از او به عنوان فردی صالح و انقلابی یاد می‌کردند. محبوبیتی که در بین مردم داشت به حدی بود که اگر مردم او را نمی‌دیدند برایش ناراحت می‌شدند. همواره در برابر مشکلات و سختی‌ها مبارزه می‌کرد و بی‌صبری از خود نشان نمی‌داد. بزرگترین آرزویش شهادت در راه خدا بوده است. چون معلمی را شغل انبیاء می‌دانست دوست داشت در آینده معلم شود که عدم امکانات رفاهی و آموزشی مانع این کار شد. با شناختی که از اهل بیت(ع) داشت به آنها توسل می‌جست و ارادت خاصی نسبت به اهل بیت (ع) و ائمه اطهار (ع) داشت. او به خاطر پاسداری از دین و مملکت به فکر رفتن به جبهه افتاد و از زمانی‌که در عملیات‌ها شرکت می‌کرد، بیشتر به انقلاب و اسلام و جنگیدن در راه خدا علاقه‌مند شده بود.

 توصیه‌اش به خواهر  و برادرانش این بود که نماز را به پا دارند و درس بخوانند و در خدمت جمهوری اسلامی باشند. این شهید بزرگوار در سن هجده سالگی برای خدمت مقدس سربازی آماده و در تاریخ 15/9/1364 از شهرستان ایذه اعزام می‌شود و دوره‌ی آموزشی خود را در شهرستان خرم‌آباد از توابع استان لرستان به پایان می‌رساند و بعد از اتمام آموزش و تقسیم به استان کردستان شهرستان مریوان اعزام  می‌گردد.

شهید سید ابراهیم احمدپوری به مدت بیست و یک ماه در شهرستان مریوان خدمت کرده بود که در این مدت هم دو بار مورد اصابت ترکش قرار گرفته بود ولی با توجه به شهامت و دلیری ایشان همچون طوفان به پیش می‌رفت و آنچنان با اراده و قوی بود که هیچگونه ترسی از مرگ نداشت آن هم مرگی در راه خدا، و در نامه‌هایی که به پدر و مادرش می‌فرستاد همیشه اصرار می‌کرد که سرباز امام زمان (عج) و  امام خمینی(ره) هرگز از مرگ و شهادت نمی‌هراسد و آن را یک آرزو و افتخار می‌داند.

این شهید بزرگوار بخاطر فداکاری و دلاوریهایش در آخرین روزهای دوران سربازیش بطور یقین به ما نشان داد که از سربازان حقیقی امام زمان (عج) و نایب برحقش خمینی کبیر است و سرانجام در تاریخ 6/6/1365 در منطقه‌ی مریوان (محور اسلام‌دشت) تحت فرمان قرارگاه حمزه سید الشهداء با اصابت تیر به سینه و سر به درجه‌ی رفیع شهادت نائل شد و با شهادت خود به ما فهماند که راه راست و راه شهادت کدام است. به ما درس آزادگی، ایثار و از خودگذشتگی را داد و پیکر پاکش را در شهرستان ایذه روستای مرغاب به خاک سپرده شد تا میعادگاه عاشقان شهادت باشد.