پایگاه اطلاع رسانی شهدای شهرستان ایذه

شهید داریوش رحمانی

در سال 1341 در یکی از روستاهای توابع شهرستان ایذه دیده به جهان گشود.

دوران کودکی را در آغوش پدر و مادری مهربان سپری کرد. آموزش قرآن را از دوران کودکی نزد عموی بزرگوارش گذراند. به دلیل کمبود امکانات آموزشی که گریبان گیر اهالی روستا بود، ناچار بود برای ادامه تحصیل به روستاهای همجوار برود. علاقه ی زیاد به درس و ادامه تحصیل، باعث شد تا خانواده از روستا به شهر نقل مکان کنند، بلکه فرزند آنها بتواند با آسودگی خاطر به تحصیل خود ادامه دهد.

دوران ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت پشت سر گذاشت و شانزده ساله بود که انقلاب پیروز شد.

عاشق امام خمینی(ره) بود و همیشه دوست داشت که امام را از نزدیک ببیند. عشق به امام حسین(ع) نیز او را شیدا و شیفته ی خود کرده بود و ایام محرم در مراسم عزاداری ها حضوری فعال داشت.

خوش اخلاق و مهربان بود. در کارهایی که به او محول می شد جدیّت تمام داشت. چون فرزند ارشد خانواده بود نسبت به خواهر و برادر کوچکتر خود احساس مسئولیت می کرد با آنها بسیار با عطوفت و متانت رفتار می کرد.

با شروع جنگ تحمیلی، دیگر سر از پا نشناخت و در لباس مقدس بسیج عازم جبهه شد و در گردان مستقل عاشورا به عنوان نیروی رزمی (کمک آر پی جی زن) به دفاع از میهن پرداخت. در نامه ای که به خانواده اش نوشته، از پدر و مادر خود طلب حلالیت کرده است و با وجود سن کم، پدر را سفارش کرد که: «اگر شهید شدم ناراحت نباشید، دوست دارم پدری شهید پرور باشید». در جبهه ها فعال بود و با شور و نشاطی که داشت دیگران را به ذوق می آورد و اصلا خستگی برایش معنا نداشت.

 شرکت در دفاع مقدس را واجب شرعی می دانست. آرزویش نوشیدن شربت شهادت بود که سرانجام به این آرزوی خود رسید و در روز 21/2/1361 در منطقه ی عملیاتی بیت المقدس در شلمچه، افتخار جاویدالاثر شدن نصیبش شد.